CORONA (ماهواره)

برنامه Corona مجموعه ای از ماهواره های شناسایی استراتژیک آمریکایی بود که توسط اداره علوم و فناوری آژانس اطلاعات مرکزی (سیا) با کمک قابل توجهی از نیروی هوایی ایالات متحده تولید و اداره می شد . از ماه ژوئن 1959 تا پایان ماه مه 1972 از ماهواره های CORONA برای نظارت تصویری از اتحاد جماهیر شوروی (اتحاد جماهیر شوروی)، چین و سایر مناطق استفاده شد.

تاریخچه

در سال 1957، اتحاد جماهیر شوروی، اسپوتنیک 1 ، اولین ماهواره مصنوعی زمین را به فضا پرتاب کرد. رسماً، اسپوتنیک برای مکاتبه با سال بین‌المللی ژئوفیزیک پرتاب شد، دوره‌ای که شورای بین‌المللی اتحادیه‌های علمی اعلام کرد برای پرتاب ماهواره‌های مصنوعی برای مطالعه زمین و منظومه شمسی ایده‌آل است. با این حال، پرتاب منجر به نگرانی عمومی در مورد شکاف تکنولوژیکی بین غرب و اتحاد جماهیر شوروی شد. موفقیت غیرمنتظره این مأموریت ، بحران اسپوتنیک را تسریع کرد و رئیس جمهور دوایت دی. آیزنهاور را بر آن داشت تا مجوز برنامه کرونا را صادر کند، یک برنامه شناسایی اولویت اصلی که به طور مشترک توسط نیروی هوایی و سیا اداره می شود. ماهواره‌ها برای عکاسی از مناطق محروم از فضا، ارائه اطلاعات در مورد توانایی موشکی شوروی و جایگزینی پروازهای شناسایی خطرناک U-2 بر فراز خاک شوروی ساخته شده‌اند .

نمای کلی

CORONA با نام 'Discoverer' به عنوان بخشی از برنامه شناسایی و حفاظت ماهواره ای WS-117L نیروی هوایی ایالات متحده در سال 1956 شروع شد. WS-117L بر اساس توصیه ها و طراحی های شرکت RAND بود . هدف اولیه این برنامه توسعه یک ماهواره عکاسی بازگشت فیلم برای جایگزینی هواپیمای جاسوسی U-2 در نظارت بر بلوک چین و شوروی، تعیین وضعیت و سرعت تولید موشک‌های شوروی و دارایی بمب‌افکن‌های دوربرد بود. برنامه CORONA همچنین برای تهیه نقشه ها و نمودارهای وزارت دفاع و سایر برنامه های نقشه برداری دولت ایالات متحده مورد استفاده قرار گرفت.

پروژه CORONA پس از سرنگونی یک هواپیمای جاسوسی U-2 بر فراز اتحاد جماهیر شوروی در 1 مه 1960 به سرعت به جلو رانده شد .

CORONA در نهایت شامل هشت سری جداگانه اما همپوشانی از ماهواره ها (به نام 'Keyhole' یا KH [7] ) بود که از سال 1959 تا 1972 پرتاب شد . ماهواره های سری 8 Gambit

یک برنامه جایگزین جایگزین برای برنامه CORONA SAMOS بود . آن برنامه شامل چندین نوع ماهواره بود که از روش های مختلف عکاسی استفاده می کردند. این شامل گرفتن تصویر روی فیلم عکاسی، توسعه فیلم روی ماهواره و سپس اسکن تصویر به صورت الکترونیکی بود. سپس تصویر از طریق تله متری به ایستگاه های زمینی مخابره شد . برنامه‌های ماهواره‌ای Samos E-1 و Samos E-2 از این سیستم استفاده می‌کردند، اما نمی‌توانستند تعداد زیادی عکس بگیرند و هر روز آنها را به ایستگاه‌های زمینی ارسال کنند. دو نسخه بعدی برنامه Samos، مانند E-5 و E-6، از رویکرد سطل بازگشتی که با CORONA پیشگام بود، استفاده کردند، اما هیچ یک از سری دوم ساموس موفق نبودند.

فضاپیما

ماهواره های CORONA KH-1 ، KH-2 ، KH-3 ، KH-4 ، KH-4A و KH-4B تعیین شدند . KH مخفف ' Key Hole ' یا 'Keyhole' (کد شماره 1010) بود، که این نام مشابه عمل جاسوسی به داخل اتاق یک شخص با نگاه کردن از سوراخ کلید در است. عدد فزاینده نشان‌دهنده تغییرات در ابزار نظارت است، مانند تغییر از دوربین‌های تک پانوراما به دوربین‌های دوگانه پانوراما . سیستم نامگذاری 'KH' برای اولین بار در سال 1962 با KH-4 مورد استفاده قرار گرفت، اعداد قبلی به صورت عطف به ماسبق اعمال شدند.